دل گویه های زرّین

این سخن ها از دل تنگ آمدست این دل تنگ خانه ی یار من است

دل گویه های زرّین

این سخن ها از دل تنگ آمدست این دل تنگ خانه ی یار من است

شب میلاد

  در شـب مـیـلاد بـهـار ، 

 

  چـشـم بـه مـشـرق دارم و ، 

 

  تـا طـلـوع خـورشـیـد ، 

 

  مـنـتـظـر مـی مـانـم 

 

                           تـا سـحـر راهـی نـیـسـت 

       

                           یـک قـدم رو بـه امـیـد بـرداری ، 

 

                           در فـلـق نـور خـدا را بـیـنـی ، 

 

                                                                 کـه تـو را مـی خـوانـد 

 

                                                                                              تـو را مـی خـوانـد 

 

 

  میلاد منجی موعود مبارک 

 

  زرّین-7/6/86    

15 شعبان              

 

فریادرس

  خـدایـا  عـاشـقـم   کـردی ،  بـه   فریـادم   بـرس 

  چون ، رها کردی مرا ،  یارب بـه  فریـادم  بـرس 

 

   آن دو چشم نرگست ، مـسـت  و غـزل خوانم  نمود

  مـن کـه دیـوانـه شـدم ،  یـا رب بـه  فـریـادم  بـرس 

 

  آن  خـم  ابـروی  تـو  ،  از  دل  قـرارم  را  بــبــرد 

  مـن چـو مجـنـون گـشتـه ام، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

 

  از غــم دوری تـو ،  ای گــل  پـریـشـان  گـشـتـه ام 

  روز وصـلت  کی بـود ،  یـا رب  بـه فـریـادم بـرس 

 

  هـیـچ چیـز ،  داروی  درد این  دل   مسکـیـن  نـبـود 

  خنده ات  درمـان بـود ،  یا  رب  بـه  فـریـادم  بـرس

    

  در  شـب  تـارم  شـدی  شـمــع  و مــنــم  پــروانـه ام 

  آتشت سوزاند وخاکسترشدم، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

 

  در فراقـت ،  روز و شب ، من ناله ها  کـردم  ولـی 

  پـاسـخـی  نـشـنـیـده ام ،  یـا رب  بـه  فـریـادم  بـرس 

 

  بـنـده   جـرم  و  گـنـاهـم ،   در امـیـد   عــفـو  تـو 

  از  سر  تقصیر  من  بگذر ،  بـه   فـریـادم   بـرس 

 

  گـر امـیـد بــخـشـش و عـفـو  تـو  در کـارم  نـبـود 

  وای خـدایـا، مـن چـه می کردم، بـه فـریـادم  بـرس 

 

  مـن هـنـوز زنـدانـی ام، زنـدان تـن در ایـن جـهـان 

  زنـجـیـر از پـایـم گـسـل، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

 

  انـتـظـار  وصـل  تـو  کـرد  بی قـرارم ،  بـی قـرار 

  ای  خـدا  صـبـرم  بـده ،   یـارب بـه  فـریـادم  بـرس 

 

  زرّین - 28/7/84 

 

                            

 اثر استاد فرشچیان

مهمترین رسالت انسان در دنیا

                                              به نام خدا 

 

 مهمترین رسالت انسان در این جهان دو قطبی، دریافت آگاهی است، که میتواند هم در این جا 

  و هم در جهان دیگر، برای انسان مفید باشد. 

 هر چه آگاهی انسان بالاتر رود و شناخت بیشتری از خود، دیگران و جهان پیرامونش پیدا کند،  

 به رموز هستی و آفرینش دست پیدا کرده، و به آرامش بیشتری میرسد.در آن صورت، راحت تر  

 می تواند عشق بورزد، ببخشد، و بخشیده شود و رو به تکامل رود. 

 فکر کردن وتعقل یکی از ابزار بدست آوردن آگاهی است. 

 پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: دین من، دین تفکر است، و یک ساعت تفکر برابر با هفتاد سال 

 عبادت است. 

 به گفته عرفا، تشعشعات وجودی هر کس، انعکاس آگاهی های اوست، و زندگی 

 بیرونی هر کس، انعکاس وضعیت آگاهی و باطنی خودش است. 

 جهالت جایی است که، آگاهی نباشد، همانطور که تاریکی جایی است که نور نباشد. 

 برای از بین بردن تاریکی باید نور بر افروخت، و برای مبارزه با جهالت هم باید آگاهی پیدا کرد. 

 بنابر این چون اصلی ترین رسالت انسان رسیدن به کمال است و این جز در پرتو 

 آگاهی به دست نمی آید، و با فکر کردن می توان به این آگاهی رسید. 

 همان طور که در قرآن کریم، به کرات آمده که، بیندیشید و تعقل کنید.  

 

  زرّین - 27/4/89 

 

              

حسرت

  من به  فرشـتگان  آسـمان ، غـبـطـه  می خورم 

  من به ستاره،به خورشید و ماه،غبطه می خورم 

 

                                                          من به هرکس و هر چیز که در کنار توست 

                                                          با حسرت نگاه میکنم و ، غبطه می خورم 

 

  بــه آن  گلـی که کنار جویبار  روییده  اسـت 

  چـون رنـگ و بـوی تـو دارد،غبطه می خورم 

 

                                                          مـن  بــه  آن  پـــروانــه  عــاشـق  گــرد  شــمــع 

                                                          چون جان در ره عشق می دهد،غبطه می خورم 

 

  بــه  آن  بــلبــل  سـرگــشـتـه  در  کــنـار  گــل 

  چون به معشوق رسیده است،غبطه می خورم

 

                                                          مـن بــه آن رود خــروشــان تــوی  دشــت

                                                          چون به دریا رسیده است،غبطه می خورم 

 

  بــه  آن  کـبــوتـــر  شـاد  رهــا  از  قـفـس 

  که روی گنبد طلا نشسته،غبطه می خورم 

 

                                                          هـمه روز و شـبـم بـه حسـرت گذشـته اسـت 

                                                          من به خواب و به رویام هم ، غبطه می خورم 

 زرّین- 7/9/84                   

 

 

                                              

امید

  ما دل شکسته ایم...... 

                             

                                  که به زورق نشسته ایم و 

  

                                   به توفان رهـا گـشته ایـم 

 

  ما دل شکسته ایم...... 

 

                                   کـاری  نـکـرده ایـم 

 

                                   که به گل نشسته ایم 

 

  اشکها زدوده ایم، بارها برده ایم...... 

 

                                    زخـمـهـا  خـورده ایـم 

 

                                    اما، هیچ دلی نشکسته ایم 

 

  ما دل شکسته ایم...... 

 

                                در کنج این قفس... 

 

                                                         تنها نشسته ایم و... 

 

  چشم امید به درگاه تو بسته ایم 

 

  ما دل شکسته ایم...... 

 

                                زهرها چشیده ایم، رنجها کشیده ایم... 

 

  بارها مرده ایم...... 

 

                          اما هنوز، نومید نگشته ایم...... 

 

 

  زرّین - 9/10/86 

   

                   

پدر

 دلم خوش بود پدر دارم  

 

                                  که یک سایه به سر دارم  

 

 اگر سنگ از هوا بارد  

 

                                  اگر سیل از زمین جوشد  

 

 چه غم دارم که کوهی پشت سر دارم  

 

                                  دلم خوش بود پدر دارم  

 

 نه سنگی از هوا بارید  

 

                                  نه سیلی از زمین جوشید  

 

 که ناگه کوه من، پشت و پناهم را ز دست دادم  

 

 شدم تـنـها ، در این مـاتم سرا ، دیگر که را دارم  

 

                                  دلم خوش بود پدر دارم   

 

                                  دلم خوش بود پدر دارم 

 

 

 "روز پدر بر همه پدران مبارک" 

  

  زرّین - 13/12/87  

                         

جامه

    وقـتی فـلک آمـد  و ،  ارض دار شـد                        آدمی با جـامه ای ،  هـم یـار شـد 

 

    کرد به تـن ، هـر دوره یک جـامه ای                        تـا رود از خانه، به یک خـانه ای 

 

    بــدو    تــولــد   هــمـچــون    مَــلـک                       جامه ای از دُر به تن، یک به یک 

 

    سـال  رســیــد  دَه ،  ای   هــوشــیـار                       جامه ای از صـدق و صفا را بیـار 

 

    چـونکه گـذشت سالی و بیـسـت یافـته                       جـامه ای از عــشق و جـفا، بافــته 

 

    سال رسید سی، بگوید مرد، یا که زن                      جـامه ای از رنگ و ریـا پـنـبـه زن 

 

    وقـتی کـه عـمـرش، چهــل سـالی شـد                      جامه اش ، از راستی هم خالی شد 

 

    وارد  پـنـجــاه  کـه  شــد  لـحــظـه ای                       فکـری بکرد، دیـد به تـن جـامـه ای 

 

    جـامـه ای که، نـیـمی از آن تـار بـود                        نـیـم  دگـر  هـم  ،  بـر او  تـار  بـود 

 

    شـصـت که شـد، او هـمه جـامـه هـا                        دور بـریـخـت ، پاک شد از کـینه هـا 

 

    عـریـان و بی جـامه و بـی عـار شـد                        در  گـذر  زنـدگـی  ،  بـی  یـار  شـد 

 

    رفــت ســفـر، تـا بـجـویــد جـامـه ای                        جـامـه ای ،  بـافـتـه  از  خـامـه ای 

 

    خـامـه   مـهــر  و   وفـا  و   صــفـا                         بـافـد از او ،  جـامه ی عـشـق خدا  

  

  زرّین - 12/1/79  

  

                      

اثر استاد فرشچیان

مسافر

مـن از عـشـایـرم, مـن کـوچ می کنم 

چون یک مسافرم, من کوش می کنم 

 

یک کوله بارعشق, دارم به دوش خود 

از دوری نگـار, بی خـود شــدم ز خود 

 

فردا  اگـر  رسـد ,  روز  وصـال  گـل 

مـسـتانه مـی زنم, پیمانه ای ز مُـل 

 

هـمـچـون کـبـوتـری, با ساز می پـرم 

هـم راز گـویـم و , هـم نـاز مـی خـرم 

 

رازم بـه دل بُـود , نـازت بـه دیـده ام 

دل داده ام بـه تـو, مهـرت خـریـده ام 

 

در این معامله, مغـبون فقط  خداست 

دل بی ارزش است, تکه تکه جداست 

 

 زرّین - 28/2/85 

      

 نقاشی آبرنگ-اثر استاد رضا بدرالسما

     

سلام

به تو از عاشق دل خسته سلام                   

                                     به تو از مـرغـک پـابسته سـلام 

 

بـه  تـو  ای  نـور  سـلام 

                                     به تو از خسته ی این دور سلام 

 

به تو از عـاشق مـهجور سـلام 

                                     بـه تـو ای تـکـیـه گـه دور سـلام 

 

به تو ای بوی خوش گل سلام 

                                     بـه تـو ای مستی هر مُـل سـلام 

 

بـه  تـو  ای  مــاه  سـلام 

                                     بـه تـو ای نـور شـبـانـگـاه سـلام 

 

بـه  تـو  ای  یــار  سـلام 

                                     بـه تـو  ای یــار , هـزار بـار سـلام 

 

 زرّین - 8/11/81 

 

یاد خدا

 آغاز کلام  نام  خدا  باشد و،  بس 

 در فکر و دلم یاد خدا باشد و، بس                                            

                                       این قافله  را  بین  که چه سان می گذرد 

                                       سر رشته ی عمر دست خدا باشد و، بس 

 

 زرّین - 25/8/86