سو ختن

   سوختم  و ، لال شـدم               من تهی از مآل  شـدم 

   سوختم و ، شاد شـدم               از قـفـس  آزاد  شــدم 

   سوختم  و ، دم  نـزدم               باده ای  بی غم نـزدم 

   جان تهی ازخاک شدم               در رهت بی باک شدم 

   در رهت از سر گـذرم                بی کس و بی بر گذرم 

   ساده بگم ، دود شـدم                بی دل و بی پود  شـدم 

   شمع شدم ، نور دهـم                دیـده ای بـر کور  دهـم 

   آه تـن خـسـتـه  شـدم                قـفـل  در  بـسـتـه شـدم 

   چـون نگـهی زیر کنی               تـو کـرمی ،  مـیـر کـنی 

   من بـه درت مـورشدم               از  غـضبـت  دور شـدم 

   گـر شه شاهان  گـذری              بـر دل  ایـن پـیـر نـظری 

   از نـگهت  شـاد شــدم               در  وطــن  آبـاد  شــدم  

    زرّین-20/2/86

 

   اثر استاد فرشچیان

فصل بهار

  سـبـزه بـر آمـد، بـهـاران ،  شـد 

                                     قمری نگر مست و غزل خوان، شد 

  نرگس مست، مست می ناب شد 

                                      لالـه  دگـر  بـاره  ،  بـی تـاب  شد 

  روز وصـال  گـل و پـروانـه شد 

                                     مرغ  سـحـر دیـد  و ،  دیـوانـه شد 

  وقت می و وصل و خرابات شد 

                                        موسـم گـل ،  وقـت کـرامـات شد 

  دیده ز شوق بین، که پر آب شد 

                                         مرغ دلم پر زد و، بی خواب شد 

  عـاشـق خـسـته ،  دگـر آرام شد 

                                       در  بـر  او  ،  یـار  دلارام  ،  شد 

  زرّین- 7/2/ 90

         

دیوانگی

 با چـشـم دل دیـدم تـو را 

                           دل مست شد، دیوانه شد 

                                                           آواره  کـوه  و  دمـن 

                                                                                   دل هست شد،افسانه شد 

 با گـوش دل بـشـنـیـدمـت 

                           بـی تـاب شـد، دل رام شد 

                                                         سحـر اسـت و جـادو ایـن مگـر 

                                                                                       دل خواب شد، آرام شد 

 بـوی خـوشـت بـر دل رسیـد 

                                 دل نـاز شـد، پـر راز شـد 

                                                            حـال و هـوای دل بـبـیـن 

                                                                                        بـی ساز و پـر آواز شد 

 ساقـی مـی ات بـر مـن رسـانـد 

                                 دل نـوش شـد، بـی هـوش شـد 

                                                                     آتـش بـه جـان او فـتـاد 

                                                                                        دل دود شد، بی پود شد 

 سر خـوش از ایـن دیـوانـگـی 

                               دل شـاد شـد، آزاد شـد 

                                                          در ایـن سـرا او خـانـه کـرد 

                                                                                          دل یـاد شـد، آبـاد شد 

                                    

  زرّین-22/1/89   

شعله عشق

  پروانه شدم ،  گرد تو  شمع  چرخیدم 

  سوخت جان و تنم ، از ته دل خندیدم 

                                         شعله  عشقت ، سراپای  مرا 

                                         بر گرفت، سوزاند هم جان مرا     

  شعله نیست ، آن نور ، شوق بندگی ست 

  نالـه  نیـسـت ، آن  صـور ،  از  آزادگی ست   

                                          عقل و دیده ، فکر و دل ، در بند توست 

                                          ذره  ذره ، تـار و  پـودم ، عـبـد  تـوست 

  آتـشـی  زن  ،  مـر  ز  غـیـر   آزاد   کـن 

  بند های خودپرستی ، از دل من باز کن 

                                          حرص و کبر و آز و نخوت ، بند ماست 

                                          چون رها گردیم ، جهان افرند ماست 

                  

   زرّین - 2/10/85

نیاز

 تو از عشق بی نیازی و  من ، غرق نیازم 

 تو از مـهـر بـی نـیـازی و  من ، غرق نیازم 

                                                      تو   هـرگـز  بـه  مـعـشـوق  نـیـازی   نـداری 

                                                      من آنم ، که هردم ، شب و روز ، غرق نیازم 

 به شـور و نـشـاط و ، بـه فـکر و  خـیـال 

 به دستی پر از مهر، به فریاد،غرق نیازم 

                                                     به چـشمـانی عاشـق، به یـک لب پـر از گـل 

                                                     به یک آسمانی ستاره، به لبخند، غرق نیازم 

 چـو شـیـدا شـود بـلـبـل از هـجـر گـل 

 گـل  مـن  بـیـا  و  بـبـیـن ، غرق نیازم 

                                                     به  یک دم ، به  یک  آه ، بسته  جان  و  تنم 

                                                     تـو  جـان  مـنـی ، مـن  بـه  تـو ،  غرق نیازم 

 به اشک و  به ابر  و ، به شمس و قـمر 

 به خواب و به رویا ، به باران، غرق نیازم 

                                                    سـراسـر  تـویـی  ، لـطـف  و  شـادی  و  شـور 

                                                    خدایا ، به مهر و به عشقت ، به تو ، غرق نیازم 

 زرّین-24/10/84                               

                         

عالم باقی

    آن عشق که بر جان من افتاد،شرری بود 

    کـز  عـالـم  بـاقـی ، بـرایـم  خـبـری   بـود 

    دیوانه و حیران شدم ومست و جگر سوز 

    فریـاد برآرم ،که بـه من هم ،نظری بود ؟

    چـون دیـده گـشـودم بـگفـت یـار ، عـزیـزان 

    هم نیک بدانید که این عالم فانی،گذری بود 

    دلدار  بگفتا  ،  که  ای  یار  نگون  بخت 

    دل  بست  به دنیا ، برایت  ضرری  بود 

    آن جا که تو مست بدی،شاد و غزل خوان 

    ای  یـار مـن  آن  هـم ،جـهـان دگـری بـود  

     زرّین-16/8/84   

                    

   مینیاتور،اثر امیررضا فقیهی 

عشق

  عـشق یـعنی صـبـر ایـوب داشـتن 

  عشق یعنی ،قلـب مجنون داشتن 

  عشق یعنی بی هوا راهی شدن 

 عـشق یـعـنی، راهـی دریـا شـدن 

  عشق هم،دل را بـه دریا زدن است 

  در ره معشوق،خطر ها کردن است 

  عشق برای وصـل کردن آمدست 

  نـی بـرای فـصـل کـردن آمـدست 

  شـیـوه عـاشـق ، بـنـده پـروری سـت 

  کار معشوق هم،همیشه دلبری ست 

  عشق،داروی دلای خسته است 

  عشق،باغبان گـلای بـسته است 

  عشق یعنی،زندگی در لحظه ها 

  پـاک و سـاده بـودن انـدیـشـه ها 

  زندگی بی عـشق بی معنا بود 

  خـوردن و خـوابـیـدنی تـنـها بود 

  عشق یعنی،تـلاش در زندگی 

  عشق یعنی ، رهـا از بـنـدگی 

  آدمی بی عشق،چون حیوان بود 

  عشق هـم ، مـعرفـت انسان بود 

  قلب،بی عشق،چون سنگی بود 

  زندگی بی عـشق ،بی رنگی بود 

  گر نباشد عشق،تحمل مشکل است 

  کـار عقل نیـست ، این کـار دل اسـت 

  عشق امیدی به قـلب ها می  دهد 

  عشق هم،نوری به راه ها می دهد 

  در ره مـعـشـوق ، جـان بی ارزش است 

  جان فدا، در راه عشق،کاین ارزش است  

 زرّین- ۱۰/۷/۸۴

                                     

   مینیاتور، اثر فرهاد رفیعی

غروب خورشید

 در یـک روز گـرم تـابـستـان ، نـا گـاه همـه جـا یـخ زد و سرمـای وحـشـتـنـاکـی ، همـه جـا را   

  در بـر گــرفــت .  

                   چـون خـورشـیـد رفـتـه بـود ، بـرای هـمـیـشـه 

 هـمـه جـا تـاریـک و سـرد شـد . 

 قـلـبـها یـخ زد ، دسـتـهـا سـرد و یـخـی شـد ، 

 حـتـی اشـکـی هـم نـبـاریـد 

 دیـده طـاقـت بـارش نـداشـت 

 جـاده ، تـاریـک تـاریـک شـد 

                   چـون خـورشـیـد رفـتـه بـود ، بـرای هـمـیـشـه 

 به یاد پدر ، در بیستم مرداد ، سالگرد عروج روح پاک و ملکوتیش 

 زرّین-20/5/89       

     

شب میلاد

  در شـب مـیـلاد بـهـار ، 

  چـشـم بـه مـشـرق دارم و ، 

  تـا طـلـوع خـورشـیـد ، 

  مـنـتـظـر مـی مـانـم 

                           تـا سـحـر راهـی نـیـسـت 

                           یـک قـدم رو بـه امـیـد بـرداری ، 

                           در فـلـق نـور خـدا را بـیـنـی ، 

                                                                 کـه تـو را مـی خـوانـد 

                                                                                              تـو را مـی خـوانـد 

  میلاد منجی موعود مبارک 

  زرّین-7/6/86    

15 شعبان              

 

فریادرس

  خـدایـا  عـاشـقـم   کـردی ،  بـه   فریـادم   بـرس 

  چون ، رها کردی مرا ،  یارب بـه  فریـادم  بـرس 

   آن دو چشم نرگست ، مـسـت  و غـزل خوانم  نمود

  مـن کـه دیـوانـه شـدم ،  یـا رب بـه  فـریـادم  بـرس 

  آن  خـم  ابـروی  تـو  ،  از  دل  قـرارم  را  بــبــرد 

  مـن چـو مجـنـون گـشتـه ام، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

  از غــم دوری تـو ،  ای گــل  پـریـشـان  گـشـتـه ام 

  روز وصـلت  کی بـود ،  یـا رب  بـه فـریـادم بـرس 

  هـیـچ چیـز ،  داروی  درد این  دل   مسکـیـن  نـبـود 

  خنده ات  درمـان بـود ،  یا  رب  بـه  فـریـادم  بـرس

  در  شـب  تـارم  شـدی  شـمــع  و مــنــم  پــروانـه ام 

  آتشت سوزاند وخاکسترشدم، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

  در فراقـت ،  روز و شب ، من ناله ها  کـردم  ولـی 

  پـاسـخـی  نـشـنـیـده ام ،  یـا رب  بـه  فـریـادم  بـرس 

  بـنـده   جـرم  و  گـنـاهـم ،   در امـیـد   عــفـو  تـو 

  از  سر  تقصیر  من  بگذر ،  بـه   فـریـادم   بـرس 

  گـر امـیـد بــخـشـش و عـفـو  تـو  در کـارم  نـبـود 

  وای خـدایـا، مـن چـه می کردم، بـه فـریـادم  بـرس 

  مـن هـنـوز زنـدانـی ام، زنـدان تـن در ایـن جـهـان 

  زنـجـیـر از پـایـم گـسـل، یـا رب بـه فـریـادم بـرس 

  انـتـظـار  وصـل  تـو  کـرد  بی قـرارم ،  بـی قـرار 

  ای  خـدا  صـبـرم  بـده ،   یـارب بـه  فـریـادم  بـرس 

  زرّین - 28/7/84 

                            

 اثر استاد فرشچیان