جامه

    وقـتی فـلک آمـد  و ،  ارض دار شـد                        آدمی با جـامه ای ،  هـم یـار شـد 

    کرد به تـن ، هـر دوره یک جـامه ای                        تـا رود از خانه، به یک خـانه ای 

    بــدو    تــولــد   هــمـچــون    مَــلـک                       جامه ای از دُر به تن، یک به یک 

    سـال  رســیــد  دَه ،  ای   هــوشــیـار                       جامه ای از صـدق و صفا را بیـار 

    چـونکه گـذشت سالی و بیـسـت یافـته                       جـامه ای از عــشق و جـفا، بافــته 

    سال رسید سی، بگوید مرد، یا که زن                      جـامه ای از رنگ و ریـا پـنـبـه زن 

    وقـتی کـه عـمـرش، چهــل سـالی شـد                      جامه اش ، از راستی هم خالی شد 

    وارد  پـنـجــاه  کـه  شــد  لـحــظـه ای                       فکـری بکرد، دیـد به تـن جـامـه ای 

    جـامـه ای که، نـیـمی از آن تـار بـود                        نـیـم  دگـر  هـم  ،  بـر او  تـار  بـود 

    شـصـت که شـد، او هـمه جـامـه هـا                        دور بـریـخـت ، پاک شد از کـینه هـا 

    عـریـان و بی جـامه و بـی عـار شـد                        در  گـذر  زنـدگـی  ،  بـی  یـار  شـد 

    رفــت ســفـر، تـا بـجـویــد جـامـه ای                        جـامـه ای ،  بـافـتـه  از  خـامـه ای 

    خـامـه   مـهــر  و   وفـا  و   صــفـا                         بـافـد از او ،  جـامه ی عـشـق خدا  

  زرّین - 12/1/79  

  

                      

اثر استاد فرشچیان